Kontrola antydopingowa

Zawodnik jest prawnie zobowiązany do poddania się kontroli antydopingowej. Jak już wspomniano powyżej,  organizacyjny i techniczny przebieg kontroli antydopingowej reguluje  rozporządzenie o kontroli dopingowej .

Kontrola antydopingowa  ma na celu sprawdzenie obecności w organizmie sportowca obecności substancji zabronionych oraz stosowania niedozwolonych metod, poprzez pobranie i analizę próbek biologicznych. Za przeprowadzenie kontroli antydopingowej odpowiedzialna jest agencja, która zapewnia ją za pośrednictwem uprawnionej komisji antydopingowej.  Kontrola antydopingowa w zawodach sportowych  jest przeprowadzana przez agencję w przypadku krajowych zawodów sportowych lub wydarzeń sportowych, a także międzynarodowych zawodów sportowych lub wydarzeń sportowych odbywających się na terytorium Republiki Słowackiej, w których uczestniczy zawodnik.  Kontrola antydopingowa poza zawodami  przeprowadzana jest poza zawodami sportowymi lub poza imprezą sportową. Ponieważ Agencja planuje kontrole antydopingowe podczas zawodów i poza zawodami, na potrzeby tego planowania organizatorzy zawodów sportowych lub wydarzeń sportowych przekazują jej wykaz zawodów lub wydarzeń sportowych, które odbędą się w następujących terminach: roku do dnia 20 grudnia każdego roku.

Komisarzowi antydopingowemu  przedstawia się licencję i odpowiednie zezwolenie na przeprowadzanie kontroli antydopingowej. W zawodach sportowych lub imprezach sportowych, w których uczestniczy duża liczba sportowców, zadania związane z przeprowadzaniem kontroli antydopingowej, oprócz komisarza dopingowego, pełni jeden lub więcej asystentów komisarza dopingowego. Asystentów tych zapewnia organizator zawodów lub imprezy sportowej na wniosek komisarza dopingowego.

O sposobie selekcji sportowców do konkurencyjnej kontroli antydopingowej decyduje komisarz ds. dopingu, biorąc pod uwagę zasady określone przez tę agencję. Zwykle jednak sportowcy dobierani są według ogólnych zasad:

1.  W sportach indywidualnych  są to  zawodnicy , którzy zajęli wyznaczone miejsca, tj.  od I do III miejsca , lub  wylosowani zawodnicy według listy startowej. 
2.  W sportach zbiorowych oraz w piłce nożnej  losuje się jednego lub więcej zawodników obu drużyn , którzy zgłosili się do meczu .

Losowanie przeprowadza komisarz ds. dopingu. Jeżeli jednak zajdzie taka potrzeba, kryteria selekcji sportowców można ustalić wyłącznie na miejscu zawodów lub wydarzenia, bądź też można wybrać do badań innych sportowców na podstawie oceny ekspertów. Komisarz dopingowy lub zastępca komisarza dopingowego nie może ujawnić sposobu wyłonienia zawodników oraz nazwisk wybranych zawodników do czasu wezwania wybranego zawodnika na kontrolę antydopingową podczas zawodów.

O  miejscu kontroli antydopingowej decyduje komisarz dopingowy. Oprócz komisji antydopingowej i jej asystenta lub upoważnionego pracownika agencji na miejscu może być obecny zawodnik z jedną osobą, tłumacz, pracownik medyczny, jeśli pobieranie krwi jest możliwe oraz przedstawiciel organizatora. wykonania kontroli antydopingowej.  Jeżeli zawodnik nie jest jeszcze pełnoletni , na zawodach musi być obecny także jego przedstawiciel prawny lub inna osoba towarzysząca.  W miejscu kontroli antydopingowej nie wolno  robić zdjęć ani dokonywać żadnych nagrań wideo, audio lub audiowizualnych .

Kontrola antydopingowa rozpoczyna się  od dostarczenia wezwania wybranemu sportowcowi. Wezwanie doręcza komisarz dopingowy lub jego zastępca z reguły niezwłocznie po zakończeniu zawodów, a jego odbiór zawodnik potwierdza swoim podpisem. W przypadku, gdy zawodnik odmówi przyjęcia wyzwania lub podpisania jego akceptacji, fakt ten zostanie odnotowany w wyzwaniu.

Zawodnik ma obowiązek stawić się na kontrolę niezwłocznie po otrzymaniu wezwania, najpóźniej w ciągu godziny.  Jeżeli zawodnik bierze natychmiastowy udział w innym wyścigu lub zawodach albo konieczna jest pomoc medyczna lub nie może stawić się na kontrolę z innego ważnego powodu, komisja do spraw dopingu może zezwolić mu na przełożenie kontroli na określony czas, pod warunkiem jednak, że zawodnik musi znajdować się pod bezpośrednim nadzorem przez cały okres zawieszenia komisarz ds. dopingu lub jego zastępca.

Jeśli chodzi o przeprowadzenie samego badania i pobranie próbki, komisarz ds. dopingu i jego asystent muszą być tej samej płci co sportowiec.  Po przybyciu zawodnika na miejsce kontroli  komisarz sprawdza jego tożsamość, wpisuje w rozmowie telefonicznej godzinę przybycia i informuje zawodnika o trybie przeprowadzenia kontroli. W trakcie kontroli antydopingowej zawodnik może opuścić miejsce przeprowadzania tej kontroli wyłącznie za uprzednią zgodą komisji antydopingowej.  Przez cały czas zawodnik musi jednak znajdować się pod nadzorem  komisarza dopingowego lub jego asystenta. Podczas swojej nieobecności w miejscu kontroli antydopingowej zawodnikowi nie wolno oddawać moczu.

Pobieranie materiału biologicznego  odbywa się wyłącznie na terenie stacji dopingowej, tj. w miejscu wyznaczonym przez komisarza dopingowego do przeprowadzenia kontroli antydopingowej. Sportowiec wybiera zestaw do pobrania próbki moczu, który musi znajdować się w nienaruszonym opakowaniu.  Pobierając próbkę  postępuje zgodnie z poleceniami komisarza i na jego prośbę ujawnia się w celu oceny autentyczności próbki. Wymagana ilość moczu wynosi 90 ml i jest podzielona na próbkę A (60 ml) i próbkę B (30 ml). Następnie zawodnik zamyka próbki i sprawdza, czy pojemniki są odpowiednio zamknięte i czy nie ma niebezpieczeństwa ich rozsypania. Komisarz pobierze pobrane próbki i sprawdzi ich zamknięcia. Jeżeli zawodnik nie odda wymaganej ilości moczu, pozostaje w miejscu kontroli do czasu, aż minie brakującą ilość moczu.

Z badania sporządzany jest protokół kontroli antydopingowej , w którym zawarte są dane dotyczące przebiegu kontroli, w tym kod lub oznaczenie zestawów do pobierania próbek, którymi pobrano próbki, a także ilość pobranej próbki. Protokół zawiera także dane o lekach i suplementach diety, które sportowiec przyjmował w ciągu ostatnich 7 dni. Komisarz przekaże agencji zapieczętowane próbki.

Próbki krwi lub próbki inne niż mocz  mogą zostać użyte w celu wykrycia obecności substancji zabronionych lub metod zabronionych albo w celu identyfikacji sportowca i podjęcia decyzji o dalszych badaniach.  Pobierania krwi dokonuje wyłącznie lekarz lub pielęgniarka w obecności komisarza ds. dopingu , przy czym można to zrobić dodatkowo do pobrania moczu. Podobnie jak w przypadku pobierania moczu, sportowiec wybiera zestaw do pobrania krwi, który znajduje się w nienaruszonym opakowaniu i postępuje zgodnie z instrukcjami komisarza. Wymagana ilość krwi to 12 ml, która zostanie podzielona na próbkę A i próbkę B (8 i 4 ml). Probówka zawierająca próbkę krwi jest zamykana i dostarczana do agencji przez Komisarza.

Próbki transportowane są w pojemnikach do pobierania, osobno próbki A i osobno próbki B. Po ich dostarczeniu agencja wyznaczy laboratorium, w którym zostanie przeprowadzona analiza pobranych próbek biologicznych sportowca. Laboratorium najpierw przeanalizuje próbkę A i przekaże wynik Agencji.

Jeżeli wynik będzie negatywny , agencja powiadomi odpowiednie stowarzyszenie sportowe, do którego należy zawodnik.


Autorzy:  JUDr. Žaneta Surmajová  
Data publikacji:  2 lipca 2012 r 

Źródło : Magister Officiorum / Magister Officiorum – 2012 / Magister Officiorum – 2/2012

Dziedziny prawa : Prawo karne / Prawo karne.

JUDr. Žaneta Surmajová
Doktorantka eksternistyczna, Uniwersytet Paneuropejski, Wydział Prawa

WSTĘP

Doping  jest  pojęciem powszechnie znanym, negatywnie przedstawianym i zapośredniczanym w obszarze sportu, mimo to stale wzrasta występowanie różnych jego form w związku z uprawianiem sportu. Dążenie do doskonałości, osiągania jak najlepszych wyników i zwycięstw w coraz bardziej wymagającym, topowym sporcie, nawet za cenę naruszenia podstawowych zasad sportowej współzawodnictwa i fair play, często prowadzi sportowca do sytuacji granicznych, takich jak stosowanie zabronionych substancji farmakologicznych oraz nielegalne metody w sporcie, które zaliczane są do dopingu.

Ostatnie duże afery dopingowe  potwierdzają wagę tego zagadnienia, które nie dotyczy tylko stosowania przez sportowców substancji zabronionych, ale także innych działań związanych z dopingiem – manipulacji, namawiania, nawoływania, a także współudziału w takich działaniach. Doping wchodzi w konflikt nie tylko z zasadami etycznymi i moralnymi, ale dotyka również dziedzin prawa sportowo-technicznego, finansowo-ekonomicznego, prawa cywilnego i wreszcie prawa karnego, które zyskuje ramy prawne dla postępowania. Najpoważniejszy jest jednak  przede wszystkim aspekt zdrowotny i jego konsekwencje dla zdrowia dopingującego sportowca.

Mimo że problem dopingu szerzył się w niekontrolowany sposób we wszystkich dyscyplinach sportowych, przez długi czas był on po cichu tolerowany. Ważnym krokiem na poziomie międzynarodowym, mającym na celu ograniczenie i wyeliminowanie dopingu w sporcie, było przyjęcie  Konwencji Antydopingowej  z dnia 16.11.1989 r. (Konwencja Rady Europy nr 135) oraz  Międzynarodowej Konwencji o Zwalczaniu Dopingu  w sporcie 19.10.2005 (Konwencja ONZ).

Pod patronatem  Światowej Agencji Antydopingowej  (WADA) organizacje antydopingowe na szczeblu międzynarodowym i krajowym porozumiały się w sprawie  światowego programu antydopingowego , którego podstawowym dokumentem jest  Światowy Kodeks Antydopingowy .

Zatwierdzając ustawę nr.  300/2008 Zb.  w sprawie organizacji i wspierania sportu oraz w sprawie zmiany i uzupełnienia niektórych ustaw ze zmianami (zwanej dalej „ Ustawą o sporcie ”), Republika Słowacka stała się jednym z krajów, które uwzględniły walkę z dopingiem w sporcie w ustawodawstwie. Oprócz środków antydopingowych ustawa ta reguluje także działalność Agencji Antydopingowej Republiki Słowackiej (zwanej dalej „Agencją”). Obowiązujące regulacje prawne dotyczące wdrażania kontroli antydopingowej i jej organizacji zawarte są w dekrecie Ministerstwa Edukacji Republiki Słowackiej nr.  542/2008 Dz.U.  w sprawie trybu przeprowadzania kontroli antydopingowej i postępowania z pobranymi próbkami biologicznymi sportowca (zwane dalej „ rozporządzeniem o kontroli antydopingowej ”).

Zajmując się problematyką dopingu na poziomie prawnym, należy w pierwszej kolejności odpowiedzieć na pytanie, jakie działania można podjąć w celu popełnienia dopingu.  Ogólnie rzecz biorąc, doping rozumiemy jako naruszenie jednego lub większej liczby przepisów antydopingowych.

PRZEPISY ANTYDOPINGOWE

Przepisy antydopingowe opierają się na Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu dopingu w sporcie i są następujące:

a) obecność substancji zabronionej, jej metabolitów lub wskaźników w próbce ciała sportowca, b) użycie lub usiłowanie użycia substancji zabronionej lub metody zabronionej, c) odmowa lub nie oddanie próbki bez odpowiedniego uzasadnienia po zgłoszenie dokonane w oparciu o obowiązujące przepisy antydopingowe lub inne unikanie pobrania od zawodnika próbek, d) naruszenie odpowiednich przepisów w zakresie dostępności zawodnika do badań poza zawodami, w tym nieprzekazanie wymaganych informacji o pobyt i opuszczenie badań wymaganych uzasadnionymi przepisami, e) oszukiwanie lub próba oszukiwania podczas jakiejkolwiek części kontroli antydopingowej, f) posiadanie substancji zabronionej lub stosowanie metody zabronionej, g) nielegalny handel jakąkolwiek substancją lub metodą zabronioną, h) podawanie lub próba podania substancji zabronionej lub metody zabronionej jakiemukolwiek sportowcowi lub pomocnictwo, podżeganie, pomocnictwo, podżeganie, ukrywanie lub w inny sposób współudział, czyli naruszenie lub usiłowanie naruszenia przepisów antydopingowych.

Substancje zabronione i metody zabronione  są wymienione na liście substancji zabronionych i są to substancje, które mogą poprawić wyniki sportowca lub ukryć stosowanie innych zabronionych substancji lub metod. Od 2011 roku na liście substancji zabronionych znajduje się nowa grupa o nazwie  „Substancje nieustalone” , do której zaliczają się substancje, które znajdują się jeszcze w fazie badań przedklinicznych lub klinicznych i nie zostały jeszcze zatwierdzone przez żaden organ regulacyjny.  Lista substancji zabronionych jest  corocznie  aktualizowana przez Światową Agencję Antydopingową  ze skutkiem od 1 stycznia następnego roku. Agencja publikuje zaktualizowany tekst zawierający przegląd zmian na liście substancji zabronionych.

ODPOWIEDZIALNOŚĆ SPORTowca

Zażywanie przez sportowca substancji zabronionej może nastąpić nie tylko na skutek jego własnego działania, ale także pod wpływem innych osób lub innych osób mających wpływ na jego wyniki. Z powyższego powodu  ustawa o sporcie w art. 19  przewiduje, że odpowiedzialność dyscyplinarną za naruszenie zakazu dopingu ponosi nie tylko zawodnik, ale także ekspert sportowy, który dba o przygotowanie zawodnika do roli trenera, lekarza lub urzędnik sportowy, jeżeli podał zawodnikowi substancję dopingującą, instruuje go, jak ją stosować, zachęca go lub w inny sposób pomaga mu w zdobyciu lub stosowaniu substancji dopingującej. Ekspert sportowy zajmujący się profesjonalnym przygotowaniem sportowca do zawodów sportowych ma zakaz posiadania nawet na boisku lub w obecności zawodnika substancji dopingującej, choćby sam stosował ją w celach leczniczych.

Zgodnie z  ustawą o sporcie  sportowiec, który

a) próbował użyć substancji dopingującej w celu wywarcia wpływu na swoje wyniki sportowe, b) odmówił poddania się kontroli antydopingowej lub nie stawił się na nią bez ważnego powodu, c) zmienił lub próbował zmienić próbkę biologiczną przeznaczoną do kontroli antydopingowej, d) sfałszował lub próbował sfałszować jakąkolwiek część kontroli antydopingowej, e) nie zgłosił miejsca zamieszkania, jeżeli w ten sposób uniemożliwił przeprowadzenie kontroli antydopingowej.

KONTROLA DOPINGOWA

Zawodnik jest prawnie zobowiązany do poddania się kontroli antydopingowej. Jak już wspomniano powyżej,  organizacyjny i techniczny przebieg kontroli antydopingowej reguluje  rozporządzenie o kontroli dopingowej .

Kontrola antydopingowa  ma na celu sprawdzenie obecności w organizmie sportowca obecności substancji zabronionych oraz stosowania niedozwolonych metod, poprzez pobranie i analizę próbek biologicznych. Za przeprowadzenie kontroli antydopingowej odpowiedzialna jest agencja, która zapewnia ją za pośrednictwem uprawnionej komisji antydopingowej.  Kontrola antydopingowa w zawodach sportowych  jest przeprowadzana przez agencję w przypadku krajowych zawodów sportowych lub wydarzeń sportowych, a także międzynarodowych zawodów sportowych lub wydarzeń sportowych odbywających się na terytorium Republiki Słowackiej, w których uczestniczy zawodnik.  Kontrola antydopingowa poza zawodami  przeprowadzana jest poza zawodami sportowymi lub poza imprezą sportową. Ponieważ Agencja planuje kontrole antydopingowe podczas zawodów i poza zawodami, na potrzeby tego planowania organizatorzy zawodów sportowych lub wydarzeń sportowych przekazują jej wykaz zawodów lub wydarzeń sportowych, które odbędą się w następujących terminach: roku do dnia 20 grudnia każdego roku.

Komisarzowi antydopingowemu  przedstawia się licencję i odpowiednie zezwolenie na przeprowadzanie kontroli antydopingowej. W zawodach sportowych lub imprezach sportowych, w których uczestniczy duża liczba sportowców, zadania związane z przeprowadzaniem kontroli antydopingowej, oprócz komisarza dopingowego, pełni jeden lub więcej asystentów komisarza dopingowego. Asystentów tych zapewnia organizator zawodów lub imprezy sportowej na wniosek komisarza dopingowego.

O sposobie selekcji sportowców do konkurencyjnej kontroli antydopingowej decyduje komisarz ds. dopingu, biorąc pod uwagę zasady określone przez tę agencję. Zwykle jednak sportowcy dobierani są według ogólnych zasad:

1.  W sportach indywidualnych  są to  zawodnicy , którzy zajęli wyznaczone miejsca, tj.  od I do III miejsca , lub  wylosowani zawodnicy według listy startowej. 2.  W sportach zbiorowych oraz w piłce nożnej  losuje się jednego lub więcej zawodników obu drużyn , którzy zgłosili się do meczu .

Losowanie przeprowadza komisarz ds. dopingu. Jeżeli jednak zajdzie taka potrzeba, kryteria selekcji sportowców można ustalić wyłącznie na miejscu zawodów lub wydarzenia, bądź też można wybrać do badań innych sportowców na podstawie oceny ekspertów. Komisarz dopingowy lub zastępca komisarza dopingowego nie może ujawnić sposobu wyłonienia zawodników oraz nazwisk wybranych zawodników do czasu wezwania wybranego zawodnika na kontrolę antydopingową podczas zawodów.

O  miejscu kontroli antydopingowej decyduje komisarz dopingowy. Oprócz komisji antydopingowej i jej asystenta lub upoważnionego pracownika agencji na miejscu może być obecny zawodnik z jedną osobą, tłumacz, pracownik medyczny, jeśli pobieranie krwi jest możliwe oraz przedstawiciel organizatora. wykonania kontroli antydopingowej.  Jeżeli zawodnik nie jest jeszcze pełnoletni , na zawodach musi być obecny także jego przedstawiciel prawny lub inna osoba towarzysząca.  W miejscu kontroli antydopingowej nie wolno  robić zdjęć ani dokonywać żadnych nagrań wideo, audio lub audiowizualnych .

Kontrola antydopingowa rozpoczyna się  od dostarczenia wezwania wybranemu sportowcowi. Wezwanie doręcza komisarz dopingowy lub jego zastępca z reguły niezwłocznie po zakończeniu zawodów, a jego odbiór zawodnik potwierdza swoim podpisem. W przypadku, gdy zawodnik odmówi przyjęcia wyzwania lub podpisania jego akceptacji, fakt ten zostanie odnotowany w wyzwaniu.

Zawodnik ma obowiązek stawić się na kontrolę niezwłocznie po otrzymaniu wezwania, najpóźniej w ciągu godziny.  Jeżeli zawodnik bierze natychmiastowy udział w innym wyścigu lub zawodach albo konieczna jest pomoc medyczna lub nie może stawić się na kontrolę z innego ważnego powodu, komisja do spraw dopingu może zezwolić mu na przełożenie kontroli na określony czas, pod warunkiem jednak, że zawodnik musi znajdować się pod bezpośrednim nadzorem przez cały okres zawieszenia komisarz ds. dopingu lub jego zastępca.

Jeśli chodzi o przeprowadzenie samego badania i pobranie próbki, komisarz ds. dopingu i jego asystent muszą być tej samej płci co sportowiec.  Po przybyciu zawodnika na miejsce kontroli  komisarz sprawdza jego tożsamość, wpisuje w rozmowie telefonicznej godzinę przybycia i informuje zawodnika o trybie przeprowadzenia kontroli. W trakcie kontroli antydopingowej zawodnik może opuścić miejsce przeprowadzania tej kontroli wyłącznie za uprzednią zgodą komisji antydopingowej.  Przez cały czas zawodnik musi jednak znajdować się pod nadzorem  komisarza dopingowego lub jego asystenta. Podczas swojej nieobecności w miejscu kontroli antydopingowej zawodnikowi nie wolno oddawać moczu.

Pobieranie materiału biologicznego  odbywa się wyłącznie na terenie stacji dopingowej, tj. w miejscu wyznaczonym przez komisarza dopingowego do przeprowadzenia kontroli antydopingowej. Sportowiec wybiera zestaw do pobrania próbki moczu, który musi znajdować się w nienaruszonym opakowaniu.  Pobierając próbkę  postępuje zgodnie z poleceniami komisarza i na jego prośbę ujawnia się w celu oceny autentyczności próbki. Wymagana ilość moczu wynosi 90 ml i jest podzielona na próbkę A (60 ml) i próbkę B (30 ml). Następnie zawodnik zamyka próbki i sprawdza, czy pojemniki są odpowiednio zamknięte i czy nie ma niebezpieczeństwa ich rozsypania. Komisarz pobierze pobrane próbki i sprawdzi ich zamknięcia. Jeżeli zawodnik nie odda wymaganej ilości moczu, pozostaje w miejscu kontroli do czasu, aż minie brakującą ilość moczu.

Z badania sporządzany jest protokół kontroli antydopingowej , w którym zawarte są dane dotyczące przebiegu kontroli, w tym kod lub oznaczenie zestawów do pobierania próbek, którymi pobrano próbki, a także ilość pobranej próbki. Protokół zawiera także dane o lekach i suplementach diety, które sportowiec przyjmował w ciągu ostatnich 7 dni. Komisarz przekaże agencji zapieczętowane próbki.

Próbki krwi lub próbki inne niż mocz  mogą zostać użyte w celu wykrycia obecności substancji zabronionych lub metod zabronionych albo w celu identyfikacji sportowca i podjęcia decyzji o dalszych badaniach.  Pobierania krwi dokonuje wyłącznie lekarz lub pielęgniarka w obecności komisarza ds. dopingu , przy czym można to zrobić dodatkowo do pobrania moczu. Podobnie jak w przypadku pobierania moczu, sportowiec wybiera zestaw do pobrania krwi, który znajduje się w nienaruszonym opakowaniu i postępuje zgodnie z instrukcjami komisarza. Wymagana ilość krwi to 12 ml, która zostanie podzielona na próbkę A i próbkę B (8 i 4 ml). Probówka zawierająca próbkę krwi jest zamykana i dostarczana do agencji przez Komisarza.

Próbki transportowane są w pojemnikach do pobierania, osobno próbki A i osobno próbki B. Po ich dostarczeniu agencja wyznaczy laboratorium, w którym zostanie przeprowadzona analiza pobranych próbek biologicznych sportowca. Laboratorium najpierw przeanalizuje próbkę A i przekaże wynik Agencji.

Jeżeli wynik będzie negatywny , agencja powiadomi odpowiednie stowarzyszenie sportowe, do którego należy zawodnik.

W przypadku pozytywnego wyniku  agencja ustali, czy sportowiec nie otrzymał zwolnienia terapeutycznego lub czy podczas pobierania próbki nie doszło do odstępstwa od ustalonej procedury badawczej. Jeżeli nie zostanie stwierdzony żaden z wymienionych faktów, agencja powiadomi sportowca, WADE, Międzynarodową federację sportową i krajową federację sportową o pozytywnym wyniku.

Zawodnik ma prawo zwrócić się do Agencji o analizę próbki B, która może zostać przeprowadzona w terminie 30 dni od analizy próbki A, jeżeli analiza próbki B wykaże wynik negatywny, oznacza to wynik dopingu kontrolę uważa się za negatywną. Jeżeli zawodnik nie złoży wniosku o analizę próbki B lub wynik analizy próbki B będzie pozytywny, istnieje podejrzenie, że zawodnik złamał przepisy antydopingowe.

Kontrole antydopingowe poza zawodami  przeprowadzane są bez wcześniejszego powiadomienia. Komisarz ds. dopingu powiadomi zawodnika o miejscu i godzinie kontroli. Pobieranie próbek odbywa się w taki sam sposób, jak podczas kontroli antydopingowej na zawodach. Próbkę należy jednak pobrać nie później niż 24 godziny po powiadomieniu. W wyjątkowych przypadkach, jeżeli nie godzi to w cel kontroli, komisarz może zezwolić na przedłużenie tego terminu o 12 godzin.

Zawodnik ma obowiązek stawić się w wyznaczonym terminie w miejscu kontroli.  W przypadku nie przybycia zawodnika na punkt kontrolny o wyznaczonej godzinie komisarz pozostanie w tym miejscu przez 1 godzinę po godzinie, w której zawodnik miał stawić się na badanie. Jeżeli zawodnik nie może się stawić, powinien natychmiast poinformować o tym fakcie komisarza dopingowego. Jeżeli zawodnik odmówi przyjęcia wyzwania, nie pojawi się w miejscu kontroli antydopingowej lub odmówi poddania się pobraniu próbek i kontroli antydopingowej, uważa się to za naruszenie przepisów antydopingowych.

Aby sportowiec mógł zostać złapany przez komisję do spraw dopingu w celu przeprowadzenia kontroli antydopingowej poza zawodami bez uprzedniego powiadomienia, agencja musi posiadać informacje dotyczące miejsca pobytu i przemieszczania się sportowca. W tym kontekście  agencja prowadzi Krajowy Rejestr Badań, w którym publikuje listę sportowców objętych pozazawodową kontrolą antydopingową.

W sporcie zbiorowym , a co za tym idzie także w piłce nożnej, w rejestrze wpisywane są drużyny reprezentacyjne, przy czym informacje o działalności zespołu przekazywane są do rejestru w sposób preferencyjny. Zgodnie z rozporządzeniem o kontroli antydopingowej sportowcy są także wpisani do rejestru do badań z obowiązkiem podania danych o miejscu zamieszkania w czasie czasowego zawieszenia działalności lub zakazu uprawiania sportu, w czasie kontuzji lub innego uszczerbku na zdrowiu, po przebyciu zakończenia aktywności sportowej, a nawet sportsmenek w ciąży.


Autorzy:  JUDr. Žaneta Surmajová  
Data publikacji:  2 lipca 2012 r 

Źródło : Magister Officiorum / Magister Officiorum – 2012 / Magister Officiorum – 2/2012

Dziedziny prawa : Prawo karne / Prawo karne.

JUDr. Žaneta Surmajová
Doktorantka eksternistyczna, Uniwersytet Paneuropejski, Wydział Prawa

WSTĘP

Doping  jest  pojęciem powszechnie znanym, negatywnie przedstawianym i zapośredniczanym w obszarze sportu, mimo to stale wzrasta występowanie różnych jego form w związku z uprawianiem sportu. Dążenie do doskonałości, osiągania jak najlepszych wyników i zwycięstw w coraz bardziej wymagającym, topowym sporcie, nawet za cenę naruszenia podstawowych zasad sportowej współzawodnictwa i fair play, często prowadzi sportowca do sytuacji granicznych, takich jak stosowanie zabronionych substancji farmakologicznych oraz nielegalne metody w sporcie, które zaliczane są do dopingu.

Ostatnie duże afery dopingowe  potwierdzają wagę tego zagadnienia, które nie dotyczy tylko stosowania przez sportowców substancji zabronionych, ale także innych działań związanych z dopingiem – manipulacji, namawiania, nawoływania, a także współudziału w takich działaniach. Doping wchodzi w konflikt nie tylko z zasadami etycznymi i moralnymi, ale dotyka również dziedzin prawa sportowo-technicznego, finansowo-ekonomicznego, prawa cywilnego i wreszcie prawa karnego, które zyskuje ramy prawne dla postępowania. Najpoważniejszy jest jednak  przede wszystkim aspekt zdrowotny i jego konsekwencje dla zdrowia dopingującego sportowca.

Mimo że problem dopingu szerzył się w niekontrolowany sposób we wszystkich dyscyplinach sportowych, przez długi czas był on po cichu tolerowany. Ważnym krokiem na poziomie międzynarodowym, mającym na celu ograniczenie i wyeliminowanie dopingu w sporcie, było przyjęcie  Konwencji Antydopingowej  z dnia 16.11.1989 r. (Konwencja Rady Europy nr 135) oraz  Międzynarodowej Konwencji o Zwalczaniu Dopingu  w sporcie 19.10.2005 (Konwencja ONZ).

Pod patronatem  Światowej Agencji Antydopingowej  (WADA) organizacje antydopingowe na szczeblu międzynarodowym i krajowym porozumiały się w sprawie  światowego programu antydopingowego , którego podstawowym dokumentem jest  Światowy Kodeks Antydopingowy .

Zatwierdzając ustawę nr.  300/2008 Zb.  w sprawie organizacji i wspierania sportu oraz w sprawie zmiany i uzupełnienia niektórych ustaw ze zmianami (zwanej dalej „ Ustawą o sporcie ”), Republika Słowacka stała się jednym z krajów, które uwzględniły walkę z dopingiem w sporcie w ustawodawstwie. Oprócz środków antydopingowych ustawa ta reguluje także działalność Agencji Antydopingowej Republiki Słowackiej (zwanej dalej „Agencją”). Obowiązujące regulacje prawne dotyczące wdrażania kontroli antydopingowej i jej organizacji zawarte są w dekrecie Ministerstwa Edukacji Republiki Słowackiej nr.  542/2008 Dz.U.  w sprawie trybu przeprowadzania kontroli antydopingowej i postępowania z pobranymi próbkami biologicznymi sportowca (zwane dalej „ rozporządzeniem o kontroli antydopingowej ”).

Zajmując się problematyką dopingu na poziomie prawnym, należy w pierwszej kolejności odpowiedzieć na pytanie, jakie działania można podjąć w celu popełnienia dopingu.  Ogólnie rzecz biorąc, doping rozumiemy jako naruszenie jednego lub większej liczby przepisów antydopingowych.

PRZEPISY ANTYDOPINGOWE

Przepisy antydopingowe opierają się na Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu dopingu w sporcie i są następujące:

a) obecność substancji zabronionej, jej metabolitów lub wskaźników w próbce ciała sportowca, b) użycie lub usiłowanie użycia substancji zabronionej lub metody zabronionej, c) odmowa lub nie oddanie próbki bez odpowiedniego uzasadnienia po zgłoszenie dokonane w oparciu o obowiązujące przepisy antydopingowe lub inne unikanie pobrania od zawodnika próbek, d) naruszenie odpowiednich przepisów w zakresie dostępności zawodnika do badań poza zawodami, w tym nieprzekazanie wymaganych informacji o pobyt i opuszczenie badań wymaganych uzasadnionymi przepisami, e) oszukiwanie lub próba oszukiwania podczas jakiejkolwiek części kontroli antydopingowej, f) posiadanie substancji zabronionej lub stosowanie metody zabronionej, g) nielegalny handel jakąkolwiek substancją lub metodą zabronioną, h) podawanie lub próba podania substancji zabronionej lub metody zabronionej jakiemukolwiek sportowcowi lub pomocnictwo, podżeganie, pomocnictwo, podżeganie, ukrywanie lub w inny sposób współudział, czyli naruszenie lub usiłowanie naruszenia przepisów antydopingowych.

Substancje zabronione i metody zabronione  są wymienione na liście substancji zabronionych i są to substancje, które mogą poprawić wyniki sportowca lub ukryć stosowanie innych zabronionych substancji lub metod. Od 2011 roku na liście substancji zabronionych znajduje się nowa grupa o nazwie  „Substancje nieustalone” , do której zaliczają się substancje, które znajdują się jeszcze w fazie badań przedklinicznych lub klinicznych i nie zostały jeszcze zatwierdzone przez żaden organ regulacyjny.  Lista substancji zabronionych jest  corocznie  aktualizowana przez Światową Agencję Antydopingową  ze skutkiem od 1 stycznia następnego roku. Agencja publikuje zaktualizowany tekst zawierający przegląd zmian na liście substancji zabronionych.

ODPOWIEDZIALNOŚĆ SPORTowca

Zażywanie przez sportowca substancji zabronionej może nastąpić nie tylko na skutek jego własnego działania, ale także pod wpływem innych osób lub innych osób mających wpływ na jego wyniki. Z powyższego powodu  ustawa o sporcie w art. 19  przewiduje, że odpowiedzialność dyscyplinarną za naruszenie zakazu dopingu ponosi nie tylko zawodnik, ale także ekspert sportowy, który dba o przygotowanie zawodnika do roli trenera, lekarza lub urzędnik sportowy, jeżeli podał zawodnikowi substancję dopingującą, instruuje go, jak ją stosować, zachęca go lub w inny sposób pomaga mu w zdobyciu lub stosowaniu substancji dopingującej. Ekspert sportowy zajmujący się profesjonalnym przygotowaniem sportowca do zawodów sportowych ma zakaz posiadania nawet na boisku lub w obecności zawodnika substancji dopingującej, choćby sam stosował ją w celach leczniczych.

Zgodnie z  ustawą o sporcie  sportowiec, który

a) próbował użyć substancji dopingującej w celu wywarcia wpływu na swoje wyniki sportowe, b) odmówił poddania się kontroli antydopingowej lub nie stawił się na nią bez ważnego powodu, c) zmienił lub próbował zmienić próbkę biologiczną przeznaczoną do kontroli antydopingowej, d) sfałszował lub próbował sfałszować jakąkolwiek część kontroli antydopingowej, e) nie zgłosił miejsca zamieszkania, jeżeli w ten sposób uniemożliwił przeprowadzenie kontroli antydopingowej.

KONTROLA DOPINGOWA

Zawodnik jest prawnie zobowiązany do poddania się kontroli antydopingowej. Jak już wspomniano powyżej,  organizacyjny i techniczny przebieg kontroli antydopingowej reguluje  rozporządzenie o kontroli dopingowej .

Kontrola antydopingowa  ma na celu sprawdzenie obecności w organizmie sportowca obecności substancji zabronionych oraz stosowania niedozwolonych metod, poprzez pobranie i analizę próbek biologicznych. Za przeprowadzenie kontroli antydopingowej odpowiedzialna jest agencja, która zapewnia ją za pośrednictwem uprawnionej komisji antydopingowej.  Kontrola antydopingowa w zawodach sportowych  jest przeprowadzana przez agencję w przypadku krajowych zawodów sportowych lub wydarzeń sportowych, a także międzynarodowych zawodów sportowych lub wydarzeń sportowych odbywających się na terytorium Republiki Słowackiej, w których uczestniczy zawodnik.  Kontrola antydopingowa poza zawodami  przeprowadzana jest poza zawodami sportowymi lub poza imprezą sportową. Ponieważ Agencja planuje kontrole antydopingowe podczas zawodów i poza zawodami, na potrzeby tego planowania organizatorzy zawodów sportowych lub wydarzeń sportowych przekazują jej wykaz zawodów lub wydarzeń sportowych, które odbędą się w następujących terminach: roku do dnia 20 grudnia każdego roku.

Komisarzowi antydopingowemu  przedstawia się licencję i odpowiednie zezwolenie na przeprowadzanie kontroli antydopingowej. W zawodach sportowych lub imprezach sportowych, w których uczestniczy duża liczba sportowców, zadania związane z przeprowadzaniem kontroli antydopingowej, oprócz komisarza dopingowego, pełni jeden lub więcej asystentów komisarza dopingowego. Asystentów tych zapewnia organizator zawodów lub imprezy sportowej na wniosek komisarza dopingowego.

O sposobie selekcji sportowców do konkurencyjnej kontroli antydopingowej decyduje komisarz ds. dopingu, biorąc pod uwagę zasady określone przez tę agencję. Zwykle jednak sportowcy dobierani są według ogólnych zasad:

1.  W sportach indywidualnych  są to  zawodnicy , którzy zajęli wyznaczone miejsca, tj.  od I do III miejsca , lub  wylosowani zawodnicy według listy startowej. 2.  W sportach zbiorowych oraz w piłce nożnej  losuje się jednego lub więcej zawodników obu drużyn , którzy zgłosili się do meczu .

Losowanie przeprowadza komisarz ds. dopingu. Jeżeli jednak zajdzie taka potrzeba, kryteria selekcji sportowców można ustalić wyłącznie na miejscu zawodów lub wydarzenia, bądź też można wybrać do badań innych sportowców na podstawie oceny ekspertów. Komisarz dopingowy lub zastępca komisarza dopingowego nie może ujawnić sposobu wyłonienia zawodników oraz nazwisk wybranych zawodników do czasu wezwania wybranego zawodnika na kontrolę antydopingową podczas zawodów.

O  miejscu kontroli antydopingowej decyduje komisarz dopingowy. Oprócz komisji antydopingowej i jej asystenta lub upoważnionego pracownika agencji na miejscu może być obecny zawodnik z jedną osobą, tłumacz, pracownik medyczny, jeśli pobieranie krwi jest możliwe oraz przedstawiciel organizatora. wykonania kontroli antydopingowej.  Jeżeli zawodnik nie jest jeszcze pełnoletni , na zawodach musi być obecny także jego przedstawiciel prawny lub inna osoba towarzysząca.  W miejscu kontroli antydopingowej nie wolno  robić zdjęć ani dokonywać żadnych nagrań wideo, audio lub audiowizualnych .

Kontrola antydopingowa rozpoczyna się  od dostarczenia wezwania wybranemu sportowcowi. Wezwanie doręcza komisarz dopingowy lub jego zastępca z reguły niezwłocznie po zakończeniu zawodów, a jego odbiór zawodnik potwierdza swoim podpisem. W przypadku, gdy zawodnik odmówi przyjęcia wyzwania lub podpisania jego akceptacji, fakt ten zostanie odnotowany w wyzwaniu.

Zawodnik ma obowiązek stawić się na kontrolę niezwłocznie po otrzymaniu wezwania, najpóźniej w ciągu godziny.  Jeżeli zawodnik bierze natychmiastowy udział w innym wyścigu lub zawodach albo konieczna jest pomoc medyczna lub nie może stawić się na kontrolę z innego ważnego powodu, komisja do spraw dopingu może zezwolić mu na przełożenie kontroli na określony czas, pod warunkiem jednak, że zawodnik musi znajdować się pod bezpośrednim nadzorem przez cały okres zawieszenia komisarz ds. dopingu lub jego zastępca.

Jeśli chodzi o przeprowadzenie samego badania i pobranie próbki, komisarz ds. dopingu i jego asystent muszą być tej samej płci co sportowiec.  Po przybyciu zawodnika na miejsce kontroli  komisarz sprawdza jego tożsamość, wpisuje w rozmowie telefonicznej godzinę przybycia i informuje zawodnika o trybie przeprowadzenia kontroli. W trakcie kontroli antydopingowej zawodnik może opuścić miejsce przeprowadzania tej kontroli wyłącznie za uprzednią zgodą komisji antydopingowej.  Przez cały czas zawodnik musi jednak znajdować się pod nadzorem  komisarza dopingowego lub jego asystenta. Podczas swojej nieobecności w miejscu kontroli antydopingowej zawodnikowi nie wolno oddawać moczu.

Pobieranie materiału biologicznego  odbywa się wyłącznie na terenie stacji dopingowej, tj. w miejscu wyznaczonym przez komisarza dopingowego do przeprowadzenia kontroli antydopingowej. Sportowiec wybiera zestaw do pobrania próbki moczu, który musi znajdować się w nienaruszonym opakowaniu.  Pobierając próbkę  postępuje zgodnie z poleceniami komisarza i na jego prośbę ujawnia się w celu oceny autentyczności próbki. Wymagana ilość moczu wynosi 90 ml i jest podzielona na próbkę A (60 ml) i próbkę B (30 ml). Następnie zawodnik zamyka próbki i sprawdza, czy pojemniki są odpowiednio zamknięte i czy nie ma niebezpieczeństwa ich rozsypania. Komisarz pobierze pobrane próbki i sprawdzi ich zamknięcia. Jeżeli zawodnik nie odda wymaganej ilości moczu, pozostaje w miejscu kontroli do czasu, aż minie brakującą ilość moczu.

Z badania sporządzany jest protokół kontroli antydopingowej , w którym zawarte są dane dotyczące przebiegu kontroli, w tym kod lub oznaczenie zestawów do pobierania próbek, którymi pobrano próbki, a także ilość pobranej próbki. Protokół zawiera także dane o lekach i suplementach diety, które sportowiec przyjmował w ciągu ostatnich 7 dni. Komisarz przekaże agencji zapieczętowane próbki.

Próbki krwi lub próbki inne niż mocz  mogą zostać użyte w celu wykrycia obecności substancji zabronionych lub metod zabronionych albo w celu identyfikacji sportowca i podjęcia decyzji o dalszych badaniach.  Pobierania krwi dokonuje wyłącznie lekarz lub pielęgniarka w obecności komisarza ds. dopingu , przy czym można to zrobić dodatkowo do pobrania moczu. Podobnie jak w przypadku pobierania moczu, sportowiec wybiera zestaw do pobrania krwi, który znajduje się w nienaruszonym opakowaniu i postępuje zgodnie z instrukcjami komisarza. Wymagana ilość krwi to 12 ml, która zostanie podzielona na próbkę A i próbkę B (8 i 4 ml). Probówka zawierająca próbkę krwi jest zamykana i dostarczana do agencji przez Komisarza.

Próbki transportowane są w pojemnikach do pobierania, osobno próbki A i osobno próbki B. Po ich dostarczeniu agencja wyznaczy laboratorium, w którym zostanie przeprowadzona analiza pobranych próbek biologicznych sportowca. Laboratorium najpierw przeanalizuje próbkę A i przekaże wynik Agencji.

Jeżeli wynik będzie negatywny , agencja powiadomi odpowiednie stowarzyszenie sportowe, do którego należy zawodnik.

W przypadku pozytywnego wyniku  agencja ustali, czy sportowiec nie otrzymał zwolnienia terapeutycznego lub czy podczas pobierania próbki nie doszło do odstępstwa od ustalonej procedury badawczej. Jeżeli nie zostanie stwierdzony żaden z wymienionych faktów, agencja powiadomi sportowca, WADE, Międzynarodową federację sportową i krajową federację sportową o pozytywnym wyniku.

Zawodnik ma prawo zwrócić się do Agencji o analizę próbki B, która może zostać przeprowadzona w terminie 30 dni od analizy próbki A, jeżeli analiza próbki B wykaże wynik negatywny, oznacza to wynik dopingu kontrolę uważa się za negatywną. Jeżeli zawodnik nie złoży wniosku o analizę próbki B lub wynik analizy próbki B będzie pozytywny, istnieje podejrzenie, że zawodnik złamał przepisy antydopingowe.

Kontrole antydopingowe poza zawodami  przeprowadzane są bez wcześniejszego powiadomienia. Komisarz ds. dopingu powiadomi zawodnika o miejscu i godzinie kontroli. Pobieranie próbek odbywa się w taki sam sposób, jak podczas kontroli antydopingowej na zawodach. Próbkę należy jednak pobrać nie później niż 24 godziny po powiadomieniu. W wyjątkowych przypadkach, jeżeli nie godzi to w cel kontroli, komisarz może zezwolić na przedłużenie tego terminu o 12 godzin.

Zawodnik ma obowiązek stawić się w wyznaczonym terminie w miejscu kontroli.  W przypadku nie przybycia zawodnika na punkt kontrolny o wyznaczonej godzinie komisarz pozostanie w tym miejscu przez 1 godzinę po godzinie, w której zawodnik miał stawić się na badanie. Jeżeli zawodnik nie może się stawić, powinien natychmiast poinformować o tym fakcie komisarza dopingowego. Jeżeli zawodnik odmówi przyjęcia wyzwania, nie pojawi się w miejscu kontroli antydopingowej lub odmówi poddania się pobraniu próbek i kontroli antydopingowej, uważa się to za naruszenie przepisów antydopingowych.

Aby sportowiec mógł zostać złapany przez komisję do spraw dopingu w celu przeprowadzenia kontroli antydopingowej poza zawodami bez uprzedniego powiadomienia, agencja musi posiadać informacje dotyczące miejsca pobytu i przemieszczania się sportowca. W tym kontekście  agencja prowadzi Krajowy Rejestr Badań, w którym publikuje listę sportowców objętych pozazawodową kontrolą antydopingową.

W sporcie zbiorowym , a co za tym idzie także w piłce nożnej, w rejestrze wpisywane są drużyny reprezentacyjne, przy czym informacje o działalności zespołu przekazywane są do rejestru w sposób preferencyjny. Zgodnie z rozporządzeniem o kontroli antydopingowej sportowcy są także wpisani do rejestru do badań z obowiązkiem podania danych o miejscu zamieszkania w czasie czasowego zawieszenia działalności lub zakazu uprawiania sportu, w czasie kontuzji lub innego uszczerbku na zdrowiu, po przebyciu zakończenia aktywności sportowej, a nawet sportsmenek w ciąży.

WYŁĄCZENIE TERAPEUTYCZNE

Nawet  sportowiec może cierpieć na choroby i schorzenia, których leczenie wymaga podawania leków.  W przypadku, gdy leki stosowane przez sportowca znajdują się na liście substancji i metod zabronionych, rozważa się udzielenie zwolnienia terapeutycznego  .

Aby otrzymać zwolnienie terapeutyczne,  należy spełnić następujące kryteria  :

a) gdyby sportowiec nie zastosował zabronionej substancji lub metody, narażałby się na poważne problemy zdrowotne, b) użycie zabronionej substancji lub metody nie zwiększy wyników sportowca ponad naturalne, c) nie ma możliwości leczenia choroby lub stanu bez użycia zabronionej substancji lub metody.

Zwolnienie terapeutyczne może zostać przyznane wyłącznie przez agencję na podstawie wniosku sportowca, opinii lekarskiej i po rekomendacji krajowego związku sportowego, w przypadku piłki nożnej, Słowackiego Związku Piłki Nożnej.  Odnosi się do konkretnej substancji, której należy przestrzegać w określonym dawkowaniu, która jest przyznawana na określony czas, a następnie traci ważność.

KONSEKWENCJE KONTROLI DOPINGOWEJ

Pozytywny wynik kontroli antydopingowej ma niekorzystne konsekwencje dla sportowca, szczególnie w kontekście jego kariery. Konsekwencją są  działania dyscyplinarne. Kompetencja do prowadzenia postępowania dyscyplinarnego i podejmowania  w nim decyzji należy do właściwego  związku sportowego  i kieruje się następującymi zasadami:

a) szybkie i uczciwe postępowanie, b) rzetelny i bezstronny organ decyzyjny w postępowaniu, c) prawo do pełnej i terminowej informacji o naruszeniu przepisów antydopingowych, d) prawo do obrony, prawo do komentowania zarzucane naruszenie przepisów antydopingowych i wynikająca z tego kara, e) prawo każdej strony do przedstawienia dowodów, w tym prawo do wezwania i przesłuchania świadków, f) prawo do tłumacza, g) prawo do terminowo pisemnego i uzasadniona decyzja.

Związek sportowy podejmie decyzję w sprawie kary za stosowanie dopingu w terminie 15 dni od dnia, w którym organ powiadomił go o decyzji o pozytywnym wyniku, a wymierzając ją, bierze pod uwagę stopień winy sportowca.

Zgodnie z  art. 21 Prawa o sporcie , jeżeli Światowa Agencja Antydopingowa lub międzynarodowa federacja sportowa nie określi innych przepisów,  krajowa federacja sportowa nakłada na zawodnika karę za używanie substancji dopingowej, polegającą na czasowym lub dożywotnim zakaz udziału w zawodach sportowych i wykluczenie z drużyny sportowej , przy czym decydujące jest to, czy było to pierwsze, czy kolejne stwierdzenie dopingu.

Jeżeli podczas przeprowadzania kontroli antydopingowej na zawodach zostanie stwierdzone, że  zawodnik stosował doping w trakcie  lub w związku z  zawodami lub wydarzeniem sportowym , karą jest dyskwalifikacja zawodnika  polegająca na unieważnieniu jego wyników uzyskanych w tych zawodach lub zdarzenia ze wszystkimi wynikającymi z tego konsekwencjami, tj.  utratą medalu, nagród i wyróżnień. Drużyna piłkarska może zostać zdyskwalifikowana,  jeżeli zostanie udowodnione, że  co najmniej dwóch zawodników stosowało doping.

Biorąc pod uwagę, że różne leki i produkty farmaceutyczne mogą zawierać substancje znajdujące się na liście substancji zabronionych, sportowiec ma prawo przedstawić dowody i wykazać, że zastosował substancję dopingową, ponieważ wymagał tego stan zdrowia, a leki, które mu podano, zawierały przepisał lub że nie stosował go w celu poprawy swoich wyników sportowych. Jeżeli udowodni te fakty, związek sportowy może zmienić decyzję o tymczasowym zakazie na dwa lata na ostrzeżenie lub na roczny zakaz udziału w zawodach sportowych.

Do zażywania substancji dopingowej może dojść nie tylko na skutek własnych działań sportowca, ale także pod wpływem innych osób. Jeżeli zawodnik udowodni, że substancja dopingowa dostała się do jego organizmu bez jego winy, na przykład poprzez  przyjęcie nieprawidłowo oznakowanego lub zanieczyszczonego suplementu diety  , lub  jeżeli substancja dopingowa została mu podana przez lekarza, trenera lub inną osobę bez jego posiadanej wiedzy, związek sportowy może  obniżyć karę nie więcej niż o połowę  , a w przypadku dożywotniego zakazu współzawodnictwa sportowego może obniżyć karę do co najmniej ośmiu lat. Okolicznością łagodzącą dla sportowca jest jego współpraca, którą zapewni agencji w zakresie wykrywania dopingu.

Ustawa Prawo o sporcie  przewiduje także  kary dla osób, które brały udział w stosowaniu przez sportowców środków dopingujących.  W takim przypadku na osobę, która zajmowała się szkoleniem zawodnika, zostanie nałożona sankcja w postaci  czasowego zakazu działalności eksperta sportowego  na okres od 4 do 15 lat. Na  poziomie prawa karnego dana procedura może wypełnić istotę faktyczną przestępstwa polegającego na podaniu substancji anabolicznych  § 176 Kodeksu karnego .

Jeżeli zawodnik nie podda się badaniom poza zawodami trzykrotnie w ciągu 18 miesięcy , krajowy związek sportowy nałoży karę w postaci tymczasowego zakazu udziału w zawodach sportowych i wykluczenia z kadry narodowej na okres od trzech miesięcy do dwóch lat.

WNIOSEK

Nie ma wątpliwości, że doping stanowi palący i stale narastający problem w dziedzinie moralności, etyki, zdrowia i prawa. Na tym poziomie istotna staje się potrzeba rozwoju świadomości prawnej sportowców, profilaktyka i zmiana myślenia w duchu tradycyjnych wartości sportowych i zasad fair play. Ważną rolę pełni agencja, która na bieżąco przetwarza, aktualizuje i publikuje informacje związane z dopingiem i sprawami z nim związanymi. W ten sposób zapewnia sportowcom, a także stowarzyszeniom sportowym szczegółowe informacje na temat ich praw i obowiązków w zakresie zapobiegania dopingowi.

Powiązane regulacje prawne ZZ SR

Kontrola antydopingowa – wideo